In haar werk worden schijnbaar achteloos lagen verf over elkaar aangebracht in diverse gradaties van dikte en vloeibaarheid, waarbij wordt geaccepteerd dat de verf soms doet wat hij wil. Er lijkt sprake van een strijd tussen planmatig ontwerp en toevallig ontstane grillige patronen. De spanning in de zoektocht van verhoudingen tussen tegengestelden, roept voortdurend vragen op. In de huid van haar werk komen kwetsbaarheid en gelaagdheid aan het licht. Structuren verworden tot een eigen beeldtaal. Zo wordt een boom een denkpatroon (ook een Peereboom), een landschap een portret, huid een landschap. Structuur wordt een taal, taal een structuur.

Categorieën